به گزارش
زاهدنیوز،محمدعلی ابراهیمی، پژوهشگر میراث فرهنگی و کارشناس مردم شناسی در گفت و گو با خبرنگار
عصرهامون بیان کرد: همه مردم سرزمینهایی که در حوزه فرهنگ نوروزی یا به اصطلاح «جهان ایرانی» زندگی میکنند، نوروز را در آغاز بهار همراه با گذار طبیعت از ساحتی به ساحتی دیگر و به یک دور کیهانی تازه جشن میگیرند.
وی ادامه داد: در این جشن، باززایی طبیعت در بهار را مردم با واکنشهایی رمزگونه و نمادین، در کنشهایی فرهنگی - آئینی باز مینمایانند.
کارشناس مردم شناسی اظهار کرد: نوروز گستره عظیمی دارد و در هر منطقهای سال نو با پیش درآمد طبیعی آغاز میشود، یعنی طبیعت به گونهای به انسانها آمدن سال نو را بشارت میدهد.
ابراهیمی تصریح کرد: این پیش درآمدها گاهی همراه با وزش باد ملایمی است که آمدن بهار را مژده میدهد و گاهی حضور بلبل یا مرغان زیبایی است و در گوشهای دیگر نیز گرم شدن زمین، ذوب شدن برفها و آغاز شکوفه درختها، اما در سیستان و بلوچستان حضور پرستوها و وزش 2 باد همراه با رقص شمشیر و بهارگاه آمدن نوروز را بشارت میدهند.
وی بیان کرد: تمامی این پهنه عظیم دارای پیوندهای مشترک فرهنگی است که در طی سالیان دراز و با وجود انواع فشارها، ماندگاری این سنت عظیم فرهنگی را به خوبی حفظ و همبستگی قومی را نیز محکمتر کرده است.
نوروز؛ آغاز زندگی در اندیشه ایرانی پژوهشگر میراث فرهنگی بیان کرد: به اعتقاد پارسیان، نوروز اولین روز از زمانه و فلک است، اندیشه ایرانی، نوروز را آغاز زندگی می داند و شروع هر پدیده مهمی را به این روز منسوب می دارد.
ابراهیمی گفت: ایرانیان هر آغازی را جشن می گیرند و نوروز بزرگ ترین آغاز و بزرگ ترین جشن، با اصیل ترین سنت ها و مراسم جاودانه است.
وی افزود: آغاز مراسم باشکوه عید نوروز به زمان پادشاهی جمشید شاه بازمی گردد، گفته می شود او در زمان سلطنت خود در آبادانی ایران و آسایش خاطرِ مردم از هجوم بیگانگان، نقش بسیاری داشت، در نوشته ها آمده روزی جمشید سفری با آکاایران، تخت زرینش به آسمان ( به سوی خورشید ) داشت و پس از بازگشت دین را تجدید و آن روز را نوروز نامید.
کارشناس مردم شناسی ادامه داد: پس از جمشید، سال به سال بر اهمیت و فراگیری این روز افزوده شد، در زمان هخامنشیان و ساسانیان نوروز به عنوان سنتی فراگیر و بسیار باشکوه چه در دربار شاهان و چه در خانه های مردم عامه ( نه فقط زرتشتیان) اجرا می شد.
ابراهیمی گفت: اسطوره های گوناگونی در ایران باستان، درباره این جشن ملی آورده شده است ازجمله اسطوره زیبای آفرینش، اورمزد که نمونه اولیه و آرمانی موجودات را در شش گاه با فاصله های نابرابر و در درازای یک سال می آفریند که به ترتیب عبارتند از: آسمان، آب، زمین، گیاه، چهار پای سودمند و مردم.
وی تصریح کرد: به یادبود این آفرینش های شش گانه، سال را به شش قسمت نابرابر تقسیم و سالگرد این آفرینش ها را به صورت جشن های پنج روزه که در آیین ایران باستان «گاهانبار» نام دارد، برگزار می کردند.
پژوهشگر میراث فرهنگی اظهار کرد: سالگرد پنج روز پایانی سال که دوازده ماه سی روزه را در پشت خود دارد، مدخلی بر نوروز است، بنابراین جشن نوروز سالگردی از آفرینش انسان است، عزیزترین موجود برای آفریدگار بزرگ که آفرینش اهورایی را پاسداری خواهد کرد و رقیبی برای اهریمن و آفریده های دیوی اش خواهد شد.
ابراهیمی گفت: به همین مناسبت، سالگرد آن با شکوه بیشتری برگزار می شود، در پایان پنج روز آخرین گاهانبار و درست شب نوروز بزرگ، مراسم آتش افروزی بر بام ها انجام می دادند که هم راهگشای فروهرها باشد و هم به دور و نزدیک خبر دهند که سال نو می آید.
وی بیان کرد: این آتش افروزی بعد از آمدن اسلام نیز در میان ایرانیان معمول بوده است و چون مراسم به طور رسمی نخستین بار در شب چهارشنبه انجام شد، این رسم در شب چهارشنبه پای برجا ماند و چهارشنبه سوری یکی از جشن های جنبی نوروز شد.