به گزارش زاهدانه به نقل از "فلسطین الیوم"؛ ملت صبور فلسطین، ترس از مرگ را در فرهنگ خود، از بین برده و شهادت، به سنتی افتخار آمیز، مبدل گشته است، بنابراین، چه کسی می تواند بر آنکه عاشق شهادت است و با این کار خود، از میهن، هموطن، دوستان و شرکای خود در سرنوشت، دفاع می کند، پیروز شود؟
ملت فلسطین، به غزه برگشته اند و هنوز در محاصره هستند، ولی در زمین های خود محکم ایستاده اند و از اختلافات حزبی و عقیدتی کاسته اند. مرگ سایه به سایه ملت فلسطین در حرکت است و دیگر، مجالی برای نزاع های عقیدتی نیست. دشمن در مقابل ایستاده، مردان، زنان و کودکان را بمباران می کند و مدارس، خانه ها و بیمارستان ها را ویران می سازد.
غزه، متحد شده، و هرخانه، دو، سه و حتی چهار خانواده را در خود جای داده است؛ کمبود غذا مشکل خاصی نیست و جای خواب، برای همه وجود دارد.
غزه متحد شده و جز عده ای اندک، همگی خواستار ادامه ی نبرد برای رفع محاصره هستند؛ گروهی و برای یکبار به شهادت می رسند، ولی پس از آن، عده ی کثیری به دور از ذلت و سرافرازانه، زندگی خواهند کرد.
موضع مصر، نه تنها از درد ملت فلسطین نمی کاهد که حتی بر آن می افزاید؛ موضع مصر، که همچنان ادامه دارد، حکم به دشمنی حماس که حامی اصلی، پناهگاه و سپر محافظ اهل غزه است، داده است و غزه را از دولت خودگردان در کرانه باختری جداکرده و تحت محاصره باقی گذاشته است.
دریا بر اهالی غزه حرام است و اگر قصد آن را کنند، قایق های گارد ساحلی اسرائیل آنها را هدف قرار می دهد ویا خانه هایشان را بمباران می کند و پس از ویرانی فرودگاه الیتیم، در آسمان غزه هیچ هواپیمایی به پرواز در نیامده است.
غزه تنهاست و با دیوار غربت و دشمنی محاصره است؛ دیگر بیمارستان های معدودش جایی برای پذیرش مجروحانی که در خیابان ها افتاده اند، ندارد. در حالیکه شبکه های تلویزیونی فراوان است و ایستگاه های رادیویی بیشتر از آن، ولی غزه تنهاست.
غزه تنهاست، ولی جوانان آن، با شجاعت و دلاوری بی نظیر، می جنگند و از طریق تونل ها، نیروهای صهیونیست را غافلگیر می کنند، سلاح آنها را می گیرند و بدون ترس از اسارت، با هرکس که رو به رو شوند، مبارزه می‌کنند.
غزه تنهاست؛ هواپیماها با صدها تن بمب، آن را به آتش می کشند و تانک ها، خانه هایش را ویران می کنند؛ این اقدامات، یادآور جنگ اسرائیل علیه لبنان در سال 2006 است؛ دشمن همان دشمن است، ویرانی ها همان ویرانی و جنایت ها، همان جنایات.
عرب با پادشاهان و امرا و فرماندهان نظامی اش، از پیروزی محقق نشده اسرائیل خوشحالند و جنایت های ابن رژیم را به نظاره نشسته اند؛ عرب؟!! کدام عرب؟!! سوریه توسط گروه هایی تروریستی با شعارهای دینی ساختگی، در خون فرزندان خود غرق شده و مرگ در خیابان های عراق، جولان می دهد و موصل، اسیر داعشی شده که امیر مومنین آن، با ساعتی که در دست خود دارد، زمان نماز را مشخص می کند و سربازانش، با سلاح های خود، هر جنبنده ای را که بیابند، هدف قرار می دهند؛ افراد را در کنار دجله و فرات، اعدام می کنند و اجساد آنان را به داخل رود می اندازند و به این هم اکتفا نمی کنند و با هجوم به شهرهای مسیحی، آنها را از سرزمین آباء و اجدادیشان، اخراج میظ نند.
این سومین جنگ اسرائیل ، علیه غزه، طی شش سال گذشته و دهمین یا بیستمین و یا سی امین جنگ آنها علیه عرب و حق زندگی آنان است.
جنگ اسرائیل علیه غزه، در واقع، جنگی علیه تمام اعراب است؛ تمام آنانی که از جنگ به سمت توافقنامه گریخته اند و یا آنانی که دست به دامان آمریکا و غرب شده اند. اسرائیل دشمن عرب ها بوده، هست و خواهد بود.
سران عرب، خود را پنهان می کنند و از اسرائیل می‌گریزند، و اسرائیل تلاش می‌کند تا دولت مرکزی خود را تشکیل دهد. اما ملت های عربی، نمرده اند و هرگز در زیر زمین فرو نخواهند رفت، بلکه بر روی زمین باقی می‌مانند، همانطور که ملت غزه را می‌بینیم که چگونه پایداری می کند و درکنار آن لبنانی است که در جنگ خود علیه اثر، چندین بار به پیروزی رسیده است.
انتهای پیام/
